Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Η κάθοδος των "Ρώσων"...

Σήμερα έχω κέφια (σχετικά).... γι' αυτό και κάνω ανάρτηση μια φυσιολογική ώρα και όχι ξημερώματα, ως συνήθως.
Σήμερα λοιπόν, δεν δουλεύω, ρεπό γαρ! 
Και εκεί που είχα κανονίσει ωραία και καλά το πρόγραμμά μου, την έκβαση της μέρας μου βρε αδερφέ.. τσουπ! μας κάνουν επίσκεψη οι "Ρώσοι" δυο-τρεις μέρες νωρίτερα...
Γαμείς ή δεν γαμείς?
Βασικά λες "δε γαμιέται?" και προσαρμόζεσαι.

Οπότε, ξυπνάω κατά τη μιάμιση και με την τσίμπλα στο μάτι βγάζω τα ζαρζαβατικά από το ψυγείο για να μαγειρέψω. Ναι, ναι.. το κάνω και αυτό! :Ρ
Μαζί με το γάλα καταπίνω και ένα πονστάν, γιατί αυτή τη μέρα του μήνα εγώ δεν πονάω απλώς, αλλά  γεννάω... 

Εν πάσει περιπτώσει, μαγειρεύω και κάπου εκεί σκέφτομαι την χθεσινοβραδυνή συζήτηση με φίλο για καφέ το μεσημέρι. Στέλνω μήνυμα με την κατάσταση μου (παρεμπιπτόντως, δεν είναι κατάσταση αυτή, άι σιχτιρ πια!!)  και μου λέει "Μιλάμε πιο μετά και βλέπουμε".
Το <πιο μετά> περνάει, αλλά αντί να καλυτερεύω, χειροτερεύω, με αποτέλεσμα να ακυρώσουμε τον καφέ και μαζί με αυτόν και τις γκομενικές εξελίξεις στη ζωή του την τελευταία εβδομάδα (όταν εγώ έλειπα στο γάμο) , κατά την οποία έχει μαζέψει χαρέμι (πότε πρόλαβε ο πούστης!) και πρέπει να τον βοηθήσω να διαλέξει! 
Ναι, ναι... και από τέτοια κάνω!

Το μετέπειτα πρόγραμμα της μέρας περιελάμβανε βόλτα με το αμόρε στα μαγαζιά, ίσως και κανένα καφεδάκι και μετά βλέπαμε... αλλά που? Όταν εγώ έκανα σχέδια οι ορμόνες μου γελούσαν μαζί μου!
Damn!

Αντί αυτών, έχω λιώσει όλη μέρα στο κρεββάτι, με το λαπτοπ αγκαλιά, να χαζεύω από εδώ κι από εκεί. Πριν λίγο κατέβασα το δεύτερο πονστάν, αφού πρώτα έπλυνα τα άπλυτα τα οποία προέκυψαν από την παρασκευή του κέικ που τώρα ψήνεται στο φούρνο και μου έχει σπάσει τη μύτη!

Αυτά τα νέα για σήμερα... Άντε πια με αυτή την 4ήμερη-5ήμερη μαλακία κάθε μήνα!
Είπαμε... τα κέφια είναι σχετικά, οπότε δικαιούμαι να γκρινιάξω-μπινελικώσω λίγο! :Ρ

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

Αϋπνίες...

Για να σηκωθώ εγώ από το κρεββάτι στις 4 τα ξημερώματα και να ανοίξω το λαπτοπ, μάλλον κάτι δεν πάει καλά... Όχι ότι δεν το έχω ξανακάνει, αλλά τώρα κάτι μοιάζει να μη με αφήνει σε ησυχία.
Ναι.. γύρισα από το γάμο, ναι.. πάντρεψα τη φίλη μου, ναι.. πέρασα καλά (αλλά αυτό είναι μια άλλη ανάρτηση την οποία και θα σας χρωστάω..)

Μέσα στη βαλίτσα του γυρισμού όμως, τρύπωσε χωρίς να το καταλάβω και ένα δίλημμα... κάτι το οποίο με τριβέλιζε καιρό, και το οποίο νόμιζα ότι το είχα λύσει, αλλά τελικά φευ... είναι εδώ ξανά και ζητάει απαντήσεις. Και οι απαντήσεις δεν έρχονται.. και θα μου πεις, τι είναι να έρθουν? Τραμ ή τρένο?
Πρώτη φορά νιώθω τόσο μπερδεμένη στη ζωή μου. Σε μια παρόμοια φάση παλιότερα, η απόφαση είχε παρθεί άμεσα και με συνοπτικές διαδικασίες. Πόνεσε πολύ, δε λέω, αλλά τότε ήμουνα σίγουρη για το 100% της ορθότητας της. Τώρα όμως? 

Τώρα τα πράγματα είναι πολύ ζόρικα. Το μυαλό μου έχει σκεφτεί όλες τις πιθανές εκδοχές, αλλά με τίποτα δεν είναι ευχαριστημένο. Και το χειρότερο: για τίποτα δεν είναι σίγουρο. Για κάθε απόφαση, υπάρχει και η αντίστοιχη αμφιβολία. Τις μισώ τις αμφιβολίες. Είναι πάντα εκεί για να σου θυμίζουν την πιθανότητα να φας τα μούτρα σου σε οποιοδήποτε δρόμο και αν διαλέξεις. 

Και να πεις ότι μπορώ να το συζητήσω με κάποιον δικό μου άνθρωπο, μπας και μπορέσω να βγάλω μια άκρη... Εκτός του ότι ήδη ξέρω καλά τις απαντήσεις τους, είναι τέτοιο το πρόβλημα που ό,τι και να μου πουν, ό,τι και να μου υποδείξουν, οι αμφιβολίες θα παραμένουν εκεί να με κοιτάζουν χαιρέκακα και το δίλημμα να περιμένει μια απάντηση, την οποία θα πρέπει να δώσω. Αυτό που με ζορίζει αρκετά είναι το γεγονός ότι ίσως πρόκειται για απόφαση ζωής (αν και εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται ότι το πρόβλημα είναι τέτοιας φύσης) και φοβάμαι... φοβάμαι πολύ να επιλέξω κάτι, που μετά από κάποιο καιρό ίσως το μετανιώσω. Και ξέρω πως αν πρόκειται να μετανιώσω κάτι, στην συγκεκριμένη περίπτωση θα το μετανιώσω πικρά...

Πρέπει να βάλω το μυαλό μου σε μια τάξη... να ζυγίσω όλες τις συνέπειες, να μετρήσω τα συν και τα πλην, να βάλω τις σκέψεις σε κουτάκια. Αλλά όσα κουτάκια και να αρχειοθετήσω, όσες ετικέτες και να κολλήσω, πάντα θα υπάρχει αυτό το ρημάδι το συναίσθημα που έρχεται σαν σίφουνας και στα κάνει όλα ρημαδιό...

Καληνύχτα... 

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

Φεύγω...!



Λοιπόν, σήμερα ταξιδεύω για το πατρικό μου σπίτι...
Είναι η τελευταία βδομάδα άδειας από τη δουλειά για φέτος..κλαψ σνιφ... από του χρόνου πάλι!
So... θα ανέβω πάνω και θα πάω να κρεμάσ... εεεεε, να παντρέψω ήθελα να πω, μια παιδική μου φίλη.
Οπότε θα με χάσετε για μια βδομαδούλα... (όχι πως όταν ήμουνα εδώ έκανα συχνά αναρτήσεις, αλλά λέμε τώρα.)

Ααααα και για να σας προλάβω.... μην ακούσω κανέναν να πει "και στα δικά σου"....
Τον έφαγα!!!!!

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

Διαπιστώσεις....



Ok... το παραδέχομαι... έχω τεμπελιάσει και το blog το έχω παρατήσει στο έλεος του Ιντερνετικού θεού (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα).
Μπορεί να παρακολουθώ τα blog όλων σας ανεξαιρέτως και ανελλιπώς, αλλά το δικό μου το πέταξα σε μια γωνιά. Έχω τόσα πράγματα να γράψω, αλλά δεν το κάνω για τον εξής (ηλίθιο) λόγο: βαριέμαι τη δακτυλογράφηση (και γράφω και γρήγορα, τρομάρα μου! ) Μιλάμε για πολλή βαρεμάρα όμως!
Εν πάσει περιπτώσει, επειδή η ανάρτηση είναι ούτως ή άλλως ότι να'ναι, θα αναφερθώ σε κάποια πράγματα τα οποία έχω διαπιστώσει τον τελευταίο καιρό. Πάμε να δούμε? (η σειρά είναι εντελώς τυχαία)

  • Όλοι μόλις τελειώσουν τις διακοπές τους λένε "Καλό χειμώνα". Κάτσε ρε φίλε, εσύ τις έκανες, εμένα με ρωτάς που έχω άδεια το Σεπτέμβρη? Και επιπλέον, άμα ακούω αυτή την ευχή όσο ακόμα φοράμε κοντομάνικα, με πιάνει αμόκ! ΔΕΝ ΧΕΙΜΩΝΙΑΣΕ ΑΚΟΜΑ ΛΕΜΕΕΕΕΕ!


  • Οι άντρες είναι άντρες.. no matter what. Tι είπα τώρα ε? Να εξηγηθώ: ένας άντρας στη θέα ενός γυναικείου κορμιού γενικά και συγκεκριμένων σημείων ειδικά, ξεχνάει τα πάντα: συγγένειες, φιλίες κτλ. Αυτόματα, πέφτει ο διακόπτης που γράφει "Λογική" και ανάβει αυτός που γράφει "Ένστικτο", οπότε καταλαβαίνεις την ακολουθία των σκέψεων μέσα στο κεφάλι του (σε ποιο από τα δυο, θα σε γελάσω και δεν το θέλω).
  • Η αγάπη απέχει τόσο πολύ, αλλά και τόσο λίγο από το μίσος, την αηδία, την αποξένωση. Είναι πολύ λυπηρό. No further comments on this. 


  • Τι κακό είναι αυτό με μερικές γυναίκες, που όταν παντρεύεται μια φίλη τους, αρχίζουν να θέλουν κι αυτές γάμους, κουφέτα, τούλια και δεν συμμαζεύεται? Δεν μιλάω για μένα... εγώ έχω χρόνια ακόμα... ;)


  • Ακόμα και σήμερα, κάποιες παντρεύονται με γνώμονα το συμφέρον, τα χρήματα, το βόλεμα. For God's sake, πού πήγαν τα συναισθήματα?

  • Μερικοί άντρες την πέφτουν με τόσο ηλίθιο, γλοιώδη και γελοίο τρόπο, που ενώ συνεχίζεις να τους δουλεύεις μέσα στα μούτρα τους, αυτοί συνεχίζουν... Hellooooooo, you are pathetic! 


  • Με τους άντρες τα πάω καλύτερα στις διαπροσωπικές μου σχέσεις, από ότι με τις γυναίκες. (καλά... αυτό δεν είναι καινούριο, απλά είπα να το χώσω κι αυτό μέσα στη λίστα).


  • Μερικές φορές όλα πάνε πολύ καλά σε γενικές γραμμές, αλλά πάντα θα βρεθεί κάποιο μελανό σημείο να σε βάζει σε σκέψεις για τη μελλοντική εξέλιξή τους.


  • Οι γονείς θα είναι για πάντα γονείς, όσο και να μεγαλώνουμε. Δεν μπορώ άλλο να μου φέρονται λές και είμαι 10 χρονών! Έλεος! Μεγάλωσα επιτέλους (σνιφ!) καταλάβετέ το!!


  • Μερικές φορές πραγματικά απορώ με τον ίδιο μου τον εαυτό και με τις σκέψεις που κάνει! Κοπελιά, συγκεντρώσου λέμε!

  • Αν είσαι καλός και σωστός στη δουλειά σου, ο προϊστάμενος δεν σου χαλάει χατήρι. :D

  • Τα brazilian κατέκλυσαν και φέτος τις παραλίες, όπως επίσης και η κυτταρίτιδα. Ο συνδυασμός αυτών των δύο πόνεσε για ώρες τα μάτια μας. Ρε κοπελιά μπορεί να είσαι αδύνατη, αλλά εφόσον ο κώλος σου είναι σαν να τον πέρασαν με τσάπα, τι μου φοράς το brazilian δηλαδή? Να δείξεις τι? (Παρεπιπτόντως, φέτος είδα έναν θεϊκό κώλο, εννοείται πως δεν άνηκε σε Ελληνίδα, ο οποίος ήταν βαλμένος σε ένα άσπρο μπικίνι, αλλά όχι brazilian. Άπειρη μετριοφροσύνη η κοπελιά. Άπειρα respect στον κώλο της! :Ρ ) 

  • (Σχετικό με το προηγούμενο) Φέτος ανακάλυψα πως υπάρχει θεός τελικά: αν είσαι αδύνατη ή θα έχεις άπειρη κυτταρίτιδα ή θα είσαι κακάσχημη. Αν είσαι κανονική ή λίγο πιο γεμάτη (λίγο είπα, όχι δίφυλλη ντουλάπα), ή θα είσαι όμορφη ή (μπορεί να) έχεις ελάχιστη κυτταρίτιδα. Εντάξει, δεν λέω πως αυτό είναι κανόνας, αλλά είδα πολλά παραδείγματα εκεί έξω.. Εννοείται πως υπάρχουν και άλλοι συνδυασμοί, αλλά κάπου κατάλαβα ότι κανείς τελικά δεν είναι τέλειος. :Ρ (Έεεεεελα! )

  • Στις παραλίες κυκλοφορούν πολλά βόδια (και δεν εννοώ λόγω μεγέθους). Άλλος περπατάει και εκσφενδονίζει την άμμο σε ακτίνα 5 χιλιομέτρων, άλλος βουτάει και σηκώνει τσουνάμι, άλλος σβήνει τις γόπες στην άμμο και τις παρατάει εκεί (άμα στη βάλω στον κώλο, θα φταίω?), άλλος "ξεχνάει" τα σκουπίδια του στην παραλία και πάει λέγοντας.

  • Μερικοί ξενοδόχοι είναι εντελώς gtp και χάρη σ' αυτά τα "διαμάντια", παίρνει η μπάλα και τους υπόλοιπους. Μπράβο μαλάκες... συνεχίστε έτσι και ύστερα θα αναρωτιέστε γιατί δεν έχετε κόσμο. Χάπατα! Ευτυχώς υπάρχουν και οι πραγματικοί επαγγελματίες.

  • Τελικά, οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, όσο και να προσπαθούν να δείξουν το αντίθετο.

  • Το ένστικτό μου, δυστυχώς ή ευτυχώς, είναι αλάνθαστο όταν γνωρίζω καινούριους ανθρώπους (στο 99% των περιπτώσεων).

Η λίστα θα μπορούσε να είναι ακόμα πιο μεγάλη, αλλά αυτή τη στιγμή δεν μου έρχεται κάτι άλλο. Ελπίζω μόλις αρχίσει να χειμωνιάζει για τα καλά και κλειστώ στο σπίτι, να φροντίζω περισσότερο το blog-ακι μου, που το έχω παραμελήσει τόσο (η μουλάρα!). 

Αααα... να μην ξεχάσω να καλωσορίσω τους νέους αναγνώστες μου, που διαβάζουν τούτο εδώ το blog. Βρε σεις, δεν ξέρατε, δεν ρωτούσατε? Μια φορά στα χίλια χρόνια κάνω ανάρτηση!! :Ρ :Ρ

Με τούτα και με κείνα, πάλι ξημερώθηκα. Πάω για ύπνο! 
Καληνύχταααααααα.... (ή μήπως καλημέρα?) :)